Op 8 april 2008 zal het tien jaar geleden zijn dat ik naar Brazilie vertrokken ben. Tien jaar lijkt al een hele poos maar dat is het niet. Vooraleer je in een andere kultuur ingegroeid bent is er wat tijd nodig en tien jaar is zo voorbij. Ondertussen hebben we zoveel meegemaakt, goede en kwade dagen, vreugden en teleurstellingen, vervulling en leegte, bedreigingen en bevestiging.
Uiteindelijk ben ik gelukkig en dankbaar om in het bisdom Ruy Barbosa te mogen werken. Ik voel mij geen bedienaar, geen ambtenaar maar iemand die intens mag meeleven met de basisgemeenschappen van onze parochie. Brazilie heeft iets dat moeilijk te omschrijven valt : veel armoede, veel onrecht, veel corruptie, heel zeker, maar daar bovenop veel levensvreugde, veel hoop, veel verwachting en vooral veel geloof.
Europa lijkt mij van hieruit meer een continent met veel technologie, veel wetenschap,veel goede voorzieningen maar met minder geloof en minder entoesiasme. We dreigen een heel formele , goed georganiseerde maar zeer nuchtere en weinig vrolijke samenleving te worden. Alles moet kritisch bevraagd worden maar kan er nog werkelijk gevierd worden, kunnen we nog hopen en vertrouwen, gewoon vrolijk zijn omdat we er zijn en dat God vader is van ons allen.
Latijns Amerika heeft van Cardijn de methode ZIEN, OORDELEN, HANDELEN geleerd maar heeft daar onmiddelijk een vierde dimensie aan toegevoegd: VIEREN.
We vieren hier het leven, met heel weinig. Een beetje meel, wat eieren en gekleurde suiker en we maken samen een bolo-taart, een bouwsel die uitverschillende lagen bestaat en bepleisterd wordt met mierzoete en uitbundig gekleurde smeersels. Een “gemetselde” taart , gevormd en opgebouwd door vele handen, geen kunstwerk dat je haalt bij de gespecialiseerde taartebakkers uit de warenhuizen.Geen ding uit een kartonnen doos besteld op maat en uur.Onze bolo wordt op de hand gedragen door de straten van de buurt.
Onze taart moet plechtig binnengehaald worden onder luid applaus. Dan mag de bolo een tijd niet aangeraakt worden. Één uur, twee uur…of nog langer. We moeten geduldig wachten tot iedereen er bij hoort. Dat kan wat duren. Soms komen de vrienden en buren van ver over de heuvels. De kinderen hebben het lastig . De bolo mag niet aangesneden worden vooraleer iedereen aanwezig is. Het metselwerk wordt wel eens dievelings beschadigd door kleine vingers die het wachten niet meer aankunnen. We kunnen niet vieren zonder te wachten, wachten tot iedereen er werkelijk bij hoort.
We wensen jullie van harte een nieuw jaar zoals onze kersttaart: gemaakt door vele handen, opgebouwd door gans de gemeenschap, gedragen van huis tot huis, verstoord door kinderhanden en bestemd tot grote vreugde van iedereen.
Heel Hartelijk, Padre Francisco Verhelle
Padre Francisco Verhelle, Praça Senador Cohim 29, 44800-970 Mundo Novo – BA, Brasil
parmundo@acessenew.com.br
Wie ons werk wil steunen kan dit met fiscaal attest (minimum bedrag 30 Euro) door te storten op rekening 000-0173311- 69 van PROMA v.z.w. Vorstlaan 199, 1160 Brussel met vermelding “ voor PR 637-143 Verhelle Frans of zonder fiscaal attest op rekening 755-4403677-27 Frans Verhelle Hooiwege 1 bus 2, 9940 Sleidinge. Uw steun komt ten goede van ons werk met mentaal en auditief gehandicapte kinderen en volwassenen van Mundo Novo en Tapiramutá.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten